Zostań [10/...]

Atris

Okay, patrzcie jak was męczę. Tym razem mało dialogów, raczej starałam się skupić na odczuciach Watsona i jego podejrzeniach, co do uczuć Holmesa. Miało być dłuższe i będzie, chciałam wysondować, co sądzicie o tej części.
Poza tym Atris jest pazernym stworzeniem i kocha komentarze, dlatego dzieli 1 miniaturkę na dwa party i robi z tego melodramat Very Happy

Miłego czytania.

Zostań

Ostatnimi czasy wplątani byliśmy w pewną zawiłą sprawę. Stała się ona bardzo niebezpieczna, a choć rozwiązaliśmy zagadkę, Holmes za punkt honoru powziął sobie ująć przestępcę. Pozostawał on od jakiegoś czasu nieuchwytny, ze wszystkich pułapek mego towarzysza zręcznie się wymykał. Holmes uznał, że trafił na sprytnego i siebie godnego przeciwnika.

Zatrzymaliśmy się tedy w hotelu Horton w Devonshire, gdzie zastawiona miała być kolejna pułapka. Holmes właśnie usiadł w fotelu, rozpalił fajkę, gdy drzwi otworzyły się gwałtownie, a do środka wpadła przerażona pokojówka. Odruchowo przebiegła cały pokój i skuliła się przy kominku. Tuż za nią do salonu wszedł mężczyzna młody, dobrze zbudowany i nienagannie ubrany. Starym rewolwerem celował we mnie, ale to na Holmesa patrzył pewnie, z niepokojącą hardością we wzroku. Zadowolenie aż biło z jego twarzy. Spojrzał na mnie nieco przepraszająco.

- Tu nie o ciebie chodzi Watsonie, przecież dobrze o tym wiesz – przyznał, a tuż po tych słowach wystrzelił. Reszta działa się już w zwolnionym tempie. Widziałem szybującą w moją stronę kulkę, która zagłębiła się w moją pierś, opadłem na podłogę, czułem, że bok boli mnie przeraźliwie. Jęknąłem. Dopadł do mnie Holmes, jego oczy rozszerzyły się ze strachu, jego reakcja mnie sparaliżowała. Nigdy nie widziałem go tak przerażonego. Jego smukłe ręce wsunęły się pod mój płaszcz, długie palce natrafiły na ranę. Wzrok nieco mu złagodniał, ale jednocześnie zauważyłem niezachwianą pewność i mocne pragnienie, gdzieś głęboko w jego oczach. Odwrócił się do przeciwnika. Ten nacisnął spust. Wystrzału nie było. W tej samej sekundzie Holmes wytrącił mu z ręki broń.

Dalszy brak szczegółów tłumaczę sobie zamroczeniem z powodu odniesionej rany, może upływem krwi... jednakże widząc, że złoczyńca wyciąga nóż, wiedziałem, iż muszę działać. Drżącą, mdlejącą ręką sięgnąłem po swój rewolwer, który od miesiąca dla bezpieczeństwa nosiłem w płaszczu. Bez ostrzeżenia strzeliłem w plecy napastnika. Niehonorowo, bez uczciwej walki, ale, na Boga, on stał z nożem w ręku nad Holmesem!

Obraz rozmazywał mi się przed oczami, zaległa na nich jakaś dziwna mgła, ale widziałem mojego przyjaciela, patrzącego wpierw na pokonanego napastnika, a następnie na mnie. Powiedział coś do pokojówki, która, skulona i drżąca ze strachu przyglądała się walce z kąta, a ona pobiegła do drzwi. Holmes przyklęknął tuż obok mnie i poklepał po policzku, najwyraźniej zauważając moją wiszącą na włosku przytomność.

- Mój drogi, na miłość boską, zostań ze mną – wyszeptał, kurczowo ściskając moją dłoń i usilnie nie pozwalając mi usnąć. Już miałem mu powiedzieć, że nigdzie się nie wybieram, lecz nie mogłem poruszyć ustami. Było mi przeraźliwie zimno, ledwo słyszałem jego drżący głos. Jego troska... dla tego tonu i zachowania, przestępcy mogliby strzelać do mnie każdego dnia. Powieki same mi opadły, pogrążałem się w ciemności, ale po raz kolejny słowa Holmesa przywołały mnie do przytomności. Trzymałem się świadomości kurczowo, za wszelką cenę chciałem pozostać przy nim, skoro o to prosił.

Do pokoju ktoś wbiegł, drewniana podłoga nieco uginała się pod ciężarem gościa. Słyszałem głos mego przyjaciela, wypowiadał się szybko i głośno, najwyraźniej czegoś żądał. Osoba wyszła z pomieszczenia. Zapadła cisza, przecinał ją mój chrapliwy oddech, nie mogłem zaczerpnąć powietrza tak, aby wypełnić płuca całkowicie. Lewą ręką, tą, której Holmes nie trzymał, rozpocząłem poszukiwania rany. Wyglądało na to, że szczęście mi sprzyjało, kulka zaledwie musnęła moje żebro, ominęła wszystkie narządy. Odetchnąłem z ulgą, jednocześnie krzywiąc się z bólu. Dłoń mojego przyjaciela zacisnęła się na mojej jeszcze mocniej, przyszło mi na myśl, że stracił nieco panowanie nad swoją siłą, co świadczyło o jego wzburzeniu i strachu.

Gdy ponownie skrzywiłem się i jęknąłem, Holmes zaproponował mi morfinę.

- Nie, lekarz... – zdołałem wydyszeć. Towarzysz zacisnął powieki i pochylił się nade mną. Świadomość po raz kolejny zaczęła płatać mi figle, spadałem właśnie w czarny wir, czułem, jak zamykają mi się oczy, ledwo słyszałem głos Holmesa, który tak dzielnie utrzymywał mnie na powierzchni.

- Watson, nie zostawiaj mnie, mój drogi, wytrzymaj jeszcze chwilę – powtarzał ciągle jak modlitwę, czy jakieś zaklęcie. Przycisnął palce do mojej rany, próbując zatamować krwawienie. Ostatnim wysiłkiem umysłu wybiłem się na powierzchnię świadomości, powieki nie pozwoliły się podnieść. Poczułem na ustach jakieś nieokreślone ciepło, coś miękkiego napierało na nie delikatnie. Usłyszałem odległy odgłos kroków i pozwoliłem ponieść się prądowi, napierającemu na mnie od chwili strzału.

iskrzak

Atris

Też bym chciała, ale przy tej normalnej, prawidłowej wersji i tak wstrzymałam oddech na dłużej, niż powinnam.
Wieem, tutaj ten "stary" styl wyszedł sto razy lepiej, doszkalam się z każdym Holmesowym utworem Very Happy

Dzięki ;*

Muniashek

Ooooh.

*wpatruje się w tekst z niedowierzaniem, po chwili przenosi wzrok na Atris*

*otwiera gębę i stoi przez kilka minut*

God, damn it.

Jesteś geniuszem pisania, Atris. Nie umiem tego inaczej określić. Jesteś cholernym pisarskim geniuszem!!!

Tym razem mam coś do powiedzenia w dwóch kwestiach, ale stosunek jednej do drugiej jest nieco chyba inny, niż powinien być. Najpierw ta, w której mam mniej do powiedzenia.

Pomysł świetny. Holmes faktycznie jest w stanie gonić jednego zbira tylko po to, żeby go złapać. Hmm, w sumie tutaj się różni od House'a - on po rozwiązaniu zagadki ma wszystko gdzieś (a niech mi ktoś jeszcze spróbuje powiedzieć, że oni są bardzo podobni do siebie Razz

). Scena w barze - no cudo. Świetnie to wymyśliłaś.

Tyle nt pomysłu i fabuły. Teraz styl.

Ohmyfuckinggod!!! Upewniłam się, że jesteś moim bogiem (boginią, ok Very Happy

) pisarstwa. Jakbym czytała książkę Doyle'a! Te wszystkie zwroty, cały tekst, ich rozmowy, god damn it! Niczym kopia jakiejś książki! Atris, nie wiem, jak Ty to robisz, ale piszesz genialne teksty, zarówno od strony pomysłu, jak i od strony stylu. Fabułę masz świetną, ale ten styl... Geniusz. Istny geniusz. Mogłabyś nam tutaj wcisnąć mało rozwiniętą akcję, a my byśmy się pewnie w to zaczytywały niczym w bestseller, przez ten styl właśnie. Zachowałaś go idealnie. Jeez. Chciałabym być pisać chociaż w 1/8 jak Ty.

Od teraz na moim ołtarzyku będziesz Ty stała, a ja będę się do Ciebie modliła codziennie o malutką część Twojego talentu Very Happy

A pomysł... Jak mogłaś to przerwać w tym momencie, damn!!! Very Happy

No nieeee, nie teraz, nie jak tak cudownie... Błagam Cię, wrzucaj jak najprędzej drugą część, bo Cię najdę w tej Łodzi, z Dublina przylecę i Cię najdę!!! Very Happy

Weny ani talentu Ci nie życzę - po co Ci, jak masz? Wink

Munio

Atris

Muniashek

*podnosi Atris z nóg, otrzepuje i z powrotem stawia na ołtarzyku*

No, i niech Cię już z nóg nie ścina, bo nie ma co Very Happy

Prawda? Alee gdzie tam.

Może odrobinkę. Zamiłowanie do zagadek i orientacja seksualna Razz

*idzie szukać audiobooka*

Generalnie nie lubię audiobook'ów. Tak z zasady. Nie umiem się skupić na fabule Razz

Ty wiesz co, Ty nas wszystkie normalnie obrażasz. *uśmiecha się z satysfakcją* Podważasz naszą inteligencję Very Happy

Z Twoim stylem byłoby trudno to odróżnić...

Nie mów, że nie masz się czym dzielić! Bo uduszę Very Happy

Ty naciągaczko Very Happy

Nie mam szansy dostać się do Łodzi, dobrze wiesz, choćbym chciała i mogła Razz

Chcieć, chcę, ale móc... Och, Ty! Razz

Jeez. Angst? Death? Watson... *patrzy przerażonym wzrokiem*

A. Czy oni się całują? Very Happy

Ja też Cię kocham, moja bogini Very Happy

:*

Atris

Agusss

Mam ocenić obiektywnie nie patrząc na autorkę?
Tak sie nie da! xD
Bo szczerze? Ona zawsze pisze rzeczy które przypadają mi do gustu!
Wspaniały styl. Może są tu niedomówienia, ale właśnie w tym momencie są genialne! Można samemu dopowiedzieć Razz

Ukryta symbolika? Można by się dopatrywać! [Tak, tak własnie analizuje obraz Laughing

]

Ogólny wniosek: podobało mi się. Masz to "coś" xD

Muniashek

Atris

Agusss

Atris

A czego nie mówiłam? No czego? Wszystko wam napisałam!
Yyy, jakie jabłko? Ale muszę ci powiedzieć, że symboliki raczej nie ma. Chyba, że się doszukałaś, to podziel się ze mną tą wiedzą Laughing

Agusss

Nie powiedziałaś np wprost, ze są to usta Holmes'a Laughing

Za dużo myślę! Laughing

Jabłko... No to co jem! xD

No! Na razie doszłam do noza! xD Który jest symbolem jakby męskosci Laughing

Nigdy wiecej już nic nie powiem... Muszę się teraz tłumaczyć Laughing

Atris

Ale ja nigdy nie przyznałam, że to usta Holmesa! Ale wam się głupoty rodzą w głowie Laughing

Nóż - symbol męskości, który zagwarantował przestępcy kulkę w plecy. Okay, dobry symbol Laughing

Oznacza, że każdemu facetowi trzeba wpakować kulkę, zgadzam się całkowicie!

Agusss

No mówiłam, ze sobie można dopowiedzieć Laughing

xD Noo i?

Nie no dobra! Ja już nic nie mówię! Akurat nie w takim sensie, ale nic Laughing